Zomaar een verhaal

Vandaag eerst een voorval, dan een (deels?) waargebeurd verhaal. Met een moraal. 

Maar eerst het voorval. We lopen vanmorgen na het ontbijt heerlijk te genieten van het landschap. Het is heerlijk weer, geen wolkje aan de lucht. Vandaag nu eens echt prachtige landweggetjes tussen de landerijen. Die zijn weer allemaal omzoomd met druivenranken. We genieten. Tijdens een kort stukje langs een hoofdstraat komen ons twee mannen op sportfietsen achterop. Na de vrolijke 'bom caminho' van onze kant slaat een van de mannen een kruis en maakt het teken van Christus Koning. Wij danken beleefd en wensen hem een goede dag. Hij rijdt verder, bedenkt zich, knijpt in de remmen, slipt bijna bij het omkeren en komt weer maar ons toe. 'Begrijpen jullie wat ik gedaan heb?' vraagt hij in het Engels. 'Ik ben een priester en ik heb jullie zojuist gezegend op je weg naar je bestemming.' Op de een of andere manier voelt het goed, zo'n ontmoeting. 

Om het verhaal uit de aankondiging goed te kunnen snappen moet je weten dat we in onze familie een uitdrukking hebben om een warrig verhaal af te kappen: "en gelachen dat we hebben..." Die uitdrukking komt van een oom. Hij kwam thuis van een vergadering en vertelde aan zijn vrouw, mijn tante dus, hoe hij met een paar vrienden had staan praten. "En toen zei ik, wat ik toen zei weet ik niet meer, maar toen kwam - hoe hij ie ook weer - zo mooi uit de hoek! Wat hij precies zei weet ik zo niet meer. Maar toen zei die ander - wie was dat nou? - zo pats boem er overheen... Wat hij precies zei weet ik zo ook niet meer. Maar gelachen dat we hebben!" Hij was stomverbaasd dat mijn tante hikkend van de lach over de keukentafel hing. Het verhaal is vaak naverteld, in allerlei varianten. Want namen onthouden, daar zijn wij niet zo goed in, bij ons in de familie. En ik al zeker niet! Ik laat Gerdien bij alle gelegenheden voorop gaan en luister dan goed maar haar begroeting van de mensen. En dat zeg ik dan gewoon na. 

Waarom dit verhaal? Nu, we zijn in Ponte de Lima. De brug over de Lima. En heel oude brug. Maar toen de Romeinen hier in 135 nC de boel kwamen overnemen was hij er nog niet.  Ze vonden de naam van de rivier verdacht veel lijken op de rivier Lent. De rivier waarachter het land van de eeuwige vergetelheid ligt. Ook toen waren de Portugezen blijkbaar al moeilijk te verstaan, lijkt het. Hoe dan ook, de soldaten weigerden de oversteek te maken. Bang dat dan hun geheugen voorgoed gewist zou worden. De consul - hoe heette hij ook weer? - zag geen andere mogelijkheid dan zelf het bewijs te leveren. Hij stak de rivier over en riep vervolgens zijn soldaten een voor een bij naam maar voren. Zo toonde hij aan dat zijn geheugen nog dik in orde was. Gerustgesteld volgde zijn legioen hem en zo werd dit deel van de wereld toegevoegd aan het grote rijk. In de jaren die volgden legden ze hun  rijksweg 19 aan, de verbinding tussen zuid en noord Spanje. En honderden jaren later werd dat weer de pelgrimsweg naar Santiago, die wij nu al meer dan 90 kilometer in grote lijnen volgen. Wij hebben veel te danken aan die oude Romeinen... 

Toen ik dat las dacht ik: 'maar goed dat hij geen familie van ons was'. Zijn soldaten hadden de oversteek nooit gewaagd. En de verovering van dit deel van het Romeinse rijk was totaal mislukt. Waar hadden wij vandaag moeten slapen als het geheugen van die man net zo'n zeef was geweest als dat van mij?