Bom Caminho

We hebben heerlijk geslapen. Met stramme beentjes brengen we om half acht de grote rugzakken twee trappen naar beneden. Die worden straks vervoerd. Het ontbijt blijkt in de kelder te zijn. Vooroplopend zoek ik de weg in het schemerdonker en donder vervolgens de ruimte in. Terwijl ik nu hinkel op mn goeie been komen twee serveersters vragen hoe het gaat. Auw...ja goed...auw. Ah...deze ruimte is 10 cm lager. Eerst maar es koffie. Oh...nog niet klaar. Dan een broodje. 

Bij het vertrek uit Barcelos kopen we eerst de lunch in de winkel: brood, ham en druiven. De hele winkel ruikt ( of stinkt) naar de grote gedroogde stokvissen van 1 bij 1 meter.

Op weg om half negen. Waarempel, overal gele pijlen. Bom caminho! Fantastisch weer: blauwe hemel, 20 graden, klein briesje.

Na twee uur lopen Tonny s koffie. In de schaduw op een stoeprand. ( zie foto) Alles binnen handbereik want opstaan willen we niet. Wanneer de koffie op is pakken we " het keukentje" weer in. De stramheid slaat toe. Ik kan niet van de stoeprand omhoog komen. Tonny krabbelt overeind en moet eerst de rugwervels weer boven elkaar krijgen, kreten slakend als  " auw....oeh....wacht even"...Dan reikt hij mij de hand en sleurt me omhoog. Heel langzaam beginnen met lopen: zijn bilspier en hamstring, mijn dijspier zeggen dat we het kalm aan moeten doen. 

Heuvel op, zo'n 2 km per uur. Het zweet laat je gewoon van de kin afdruppen. Boven gekomen na een half uur gaan we plassen in een restaurantje en lopen verder. 

Rond 13 uur een prachtig stenen zitplek bij een boerderij. Tijd voor de ham met brood. " Mocht er een kwade hond de hoek om komen dan geef ik meteen mn broodje" zeg ik. " Dan sla ik hem met de stok op de kop om mn broodje te verdedigen" zegt Tonny.

Half uur pauze voorbij. Geen boze hond, alleen een schorre haan.  Op weg maar weer. Help, het lopen lukt niet meer. Ik schommel zoals mn moeder vroeger die geen heupbot meer had. Dan maar een pijnstiller en langzaam, langzaam op weg naar de brug die uit de 12 e eeuw is. Zoals jullie op de foto kunnen zien zijn brug en man, hoewel 9 eeuwen verschil, beide in goede conditie. 

Een poosje lopen we naast een dame uit Zwitserland. Daar zijn wel bergen en heuvels zegt ze maar t is daar niet zo warm. 

We ruiken veel vers gemaaid gras, soms koemest, soms beide tegelijk. De vrolijke heuvels en dorpjes schitteren in de zon. Mooie bloemen langs de kant. Een oude vrouw in zwarte kleding verwijdert met een ouderwetse hak het onkruid tussen de planten ( aardappels? Zie foto. Wie het weet  mag het zeggen)

Rond drie uur zijn we er bijna. Twee meisjes uit Berlijn hebben ook geboekt in dezelfde herberg. Samen zoeken we de Bom Caminho gele pijlen.  Alles klopt. Onze rugzakken zijn eral. De herbergier kijkt naar ons en  zegt dat vorige week de mensen ook nat binnen kwamen. Maar dan van de regen. Ze geeft ons koud water.

Oh ik hoor geroep. Tonny kan niet uit de hangmat komen. Tot morgen. De Caminho was zacht en aangenaam vandaag! Bom Caminho.