Het nulpunt

We hadden het hotel zo ongeveer voor onszelf vannacht. Toen we gisteren in het verder volkomen verlaten restaurant zaten wisten we het zeker: we waren de enige gasten. Dus vannacht was het heerlijk stil en we hebben heerlijk geslapen. Maar dat wil niet zeggen dat het ontbijt dan ook iets eerder dan precies 8 uur op tafel kan staan...

We hadden vandaag een korte etappe op het programma, dus het maakte ons niet echt uit. Om half negen stapten we naar buiten en na nog geen 20 meter moesten we al stoppen, eerst de regenkleding aan, het begon te regenen. De eerste kilometer ging steil bergje op, maar daarna was het leed wat dat betreft wel geleden. En toen we even later een prachtige regenboog zagen, boven de vuurtoren van Finistère en omlijst door een fraaie gietijzeren boog, waren we verzoend met de nattigheid van even geleden. 

Omdat we maar zo'n 12 kilometer hoefden te lopen konden we volop genieten en de tijd nemen om rustig te kijken. Steeds zagen we het stadje Fisterra dichtbij komen aan de overkant van de baai. Het weer was heerlijk opgeknapt zodat we, vlak voor de afdaling naar het strand, lekker konden genieten van onze eigen koffie. En drie kwartier later zaten we aan het strand weer te genieten. Heerlijk in de frisse wind, in de zon, bij een strandtent. Daar wordt een mens blij van. In plaats van over de weg zijn we langs de vloedlijn gelopen en hebben daar, net als de aloude middeleeuwers, een paar mooie schelpen gezocht. Als herinnering aan deze paar wandelweken. 

Het hotel was snel gevonden en zo konden we wat overbodige spullen op de kamer zetten. Vervolgens op zoek naar de plek waar we een officieel bewijs van onze wandeling konden ophalen. Ach een beetje ijdelheid mag ook wel, we zijn er stiekem best wel trots op dat we deze wandeling doen. Maar ja, wat nu nog te doen met de dag? Na de lunch - we trakteerden elkaar op een heerlijk broodje op een terrasje aan een plein - zeiden we tegen elkaar: kom we gaan toch naar de vuurtoren. Die laatste drie kilometer doen we er ook bij, we gaan naar het nulpunt. Traditioneel eindigt de Camino bij de Vuurtoren van Finistère, maar onze wandeling eindigt zondag in Muxia. Want ook dat is een einde van de Camino. 

Hoe dan ook, het was mooi weer, we waren nog lang niet moe en we hadden de tijd aan onszelf, dus zijn we op weg gegaan naar het nulpunt. En het was de moeite meer dan waard. Boven bij de vuurtoren woei het erg hard, dus de foto bij het nulpunt is misschien niet de meest fraaie van onze verzameling, maar het gaf wel voldoening. Ook omdat we weer mochten ervaren hoe zo'n tocht mensen verbindt. We zagen ineens twee Duitse vriendinnen op de betonnen rand zitten. Spontaan gaven we hen een high - five (wir klatschten die Hände, zeiden zij) Ze hadden een fles wijn meegenomen om de prestatie te vieren en boden ons spontaan ook een slok aan. Je voelt je verbonden, ook al ken je geen naam. Zoals je je ook verbonden voelt met die jongeman die ons 's morgens achterop kwam, maar even later achterbleef. Hij had duidelijk pijn aan zijn knie. 'We hadden hem moeten vragen of we hem konden helpen' zei Gerdien wat later, toen hij ons maar niet weer voorbij kwam. De hele dag let je toch een beetje op. Zie je hem al? En je bent bij wanneer je hem bij de vuurtoren ziet. Ja, hij had wat last van zijn been, zei hij in een soort van Oost - Europees Engels, maar het ging nu weer goed. Hij was blij dat hij het gehaald had. Kijk, dan ben je weer een beetje gerustgesteld en blij voor hem. Want ook al kennen we hem niet, we delen wel dezelfde ervaringen. En gedeelde ervaringen verbinden je met mensen. Ook wanneer je er niet goed met elkaar over kunt praten.