Terugzien

Vandaag gaan we onze eerste mijlpaal bereiken, Santiago de Compostela. Onze kleine hotelkamer ligt bezaaid met spullen, want we nemen niet de moeite iets in de kasten te leggen. Als we aankomen willen we rusten, douchen - liefst een bad - en hebben we geen behoefte om op te ruimen. Maar binnen een kwartier nadat de wekker is gegaan zit alles weer in de rugzakken, op de goede plek en kunnen we vertrekken. We controleren of er niets is blijven liggen, want we komen niet terug en gaan op zoek naar het ontbijt. 

Om half acht vertrekken we voor de laatste etappe. Het belooft mooi weer te worden en de nevel die opstijgt uit de bossen licht prachtig op in de opkomende zon. Al gauw lopen we weer samen met de anderen. Dat wil zeggen, kleine groepjes lopen ongeveer in hetzelfde tempo dezelfde kant op. De gele pijlen zijn voor iedereen het houvast op de weg. Soms halen we bekenden in, soms worden we ingehaald door bekenden. Vandaag is iedereen in een goed humeur, de Camino paaltjes geven aan hoeveel kilometer nog en dat getal wordt steeds lager.

Vanuit een groepje Amerikanen klinkt het: is het nog geen tijd voor koffie? Gisteren en eergisteren was het te regenachtig, maar vandaag gaan we zeker koffie zetten, zeg ik goedmoedig. Ze vinden het maar wat grappig, dat we langs de kant van de weg onze koffie zetten. 

Even later komen ons twee Oostenrijkse vrouwen achterop, in het gezelschap van een Belgische jongeman en een Nederlandse. De afgelopen week hebben we elkaar ieder dag gezien en bij de regen elkaar moed ingesproken. Nu zijn we gewoon ontspannen, lopen een klein beetje met elkaar op, voordat zij weer heel langzaam op ons uitlopen. 

Wanneer we besluiten onze koffiepauze te houden komen we komen we op een bankje terecht naast een Duitse mevrouw die met een groot mes bezig Is een punt aan een  afgebroken tak te maken. Een van haar trekking sticks is gebroken en nu probeert ze een handvat op de tak te monteren. Als vervanging van haar gebroken stok. Als je het niet snapt, geen probleem, ze hield het na een kwartier voor gezien, dus ik heb geen idee wat precies de bedoeling was. Maar toen we vertellen dat we van plan waren door te trekken naar Muxia, klaarde haar humeur onmiddellijk op. 'Jullie zijn de eersten die ik ontmoet die dat ook doen. Ik ben ook van plan door te gaan. De anderen stoppen allemaal in Santiago. Misschien zien we elkaar nog eens.' Toen zo ongeveer op dat moment ook nog eens een heel wandel gezelschap langs trok, compleet een paar BHVers in gele hesjes, was ze haar leed vergeten. We hebben haar vandaag een paar keer zien lopen, in de ene hand een high-tech trekking stick, in de andere een wat kronkelige stok van anderhalve meter. Op weg naar de kathedraal. 

Ook de Amerikanen hebben we teruggezien, toen we in een bushokje ons broodje zaten te eten, met een beker soep erbij. Voor hen zijn we voor altijd verbonden met koffie, want dat het nu soep was, volgens mij geloofden ze er niets van. 

Maar het mooiste weerzien was toen we het plein voor de kathedraal opliepen. Daar, midden op het plein stond een groepje mensen dat ons heel bekend voorkwam. Nu eens niet aan een tafel in een café of op een terrasje onderweg, maar nu waren we bij het eind van de onderneming. We omhelsden elkaar, feliciteerden elkaar met de prestatie en gingen eindeloos op de foto met de groep. Dit deel van de onderneming zit er op. 

We hebben de was gedaan, morgen een vrije dag en dan gaan we op weg naar Finistère en Muxia. Ik kijk er naar uit!