Identiteit

Toen we gistermiddag aankwamen bij ons hotel waren we blij verrast. Airconditioning en televisie werden aangekondigd op een groot bord aan de weg. Dat bleek toch een misverstand. Dat van die airco dan. Die was er nu niet. De kleine televisie hing aan de muur - voor mij op kruinhoogte - en deed het ook nog. Maar, achter de deur de badkamer ontwaarden we een heus ligbad. Daar hadden we grote plannen mee, vanzelfsprekend. Alleen, waar was de stop? 'Pak jij vast uit, dan ga ik even vragen' zei ik nog overmoedig. Want ik spreek geen woord Portugees. Dat bleek overigens geen enkel probleem, de mevrouw kon me perfect duidelijk maken dat het niet de bedoeling was dat we een bad namen. Douchen was voldoende. Maar dan treedt onze ware identiteit naar voren. Wel een bad, maar geen stop? 'Vroeger gebruiken we altijd een "plodde"' zei Gerdien 'om de wasbak dicht te maken. Dat kunnen we nu ook.' En even later liep het bad vol, een van de wandelsokken had een bijbaantje gekregen als stop in het ligbad en wij waren heerlijk gelukkig. 

's Avonds werden we opgehaald met een busje om in een restaurant te gaan eten. Heel gezellig, wel 20 wandelaars aan een grote tafel, ieder met zijn eigen keuze uit de zeven mogelijke pelgrimsmenu's. We zaten bij twee Amerikaansen. Ze liepen samen, voor de tweede keer, de tocht. 'Eerst was het voor haar zestigste verjaardag, vijf jaar geleden', zei de één, 'nu doen we het voor mijn zestigste.' Het is heel normaal om te vragen waar iemand vandaan komt, maar vrouwen die zonder een ogenblik van aarzeling over hun leeftijd, en die van hun vriendin, praten, dat zijn meestal vrouwen die zich volledig van hun eigenwaarde bewust zijn. Het waren leuke mensen, ze hadden nog een actief leven en gunden zichzelf deze tijd om mentaal tot rust te komen. Genieten van het landschap, moe aankomen op de plaats van bestemming en weten dat je daarmee een nuttig bestede dag heb gehad, dat geeft rust in het hoofd, zeiden ze. 

Even later schoof er nog iemand aan. Ik dacht dat het een Koreaanse student was. Daar had je er veel van, twee jaar geleden. Toen ze begon te praten, wist ik onmiddellijk dat ik mis zat. Ze was geboren in Californië, op haar vijfde naar Canada verhuisd, had een paar jaar als onderwijzeres gewerkt. Maar als tweede generatie kind Vietnamese ouders, was ze toch steeds op zoek geweest. Zo was ze een paar jaar geleden de Camino gaan lopen, op zoek naar zichzelf en op zoek naar zin. Het gevolg was dat ze in Europa was afgestudeerd als psycholoog en psychoanalyticus. Ze mocht zich nu humanistisch counselor noemen. Nu liep ze de Camino opnieuw. Voor de verdieping van de ervaring. Ze was ook nog op zoek naar een promotie plek. 

En zo praatte ze door, zonder ook maar één keer te informeren naar een van haar tafelgenoten. Ze worstelde, zoals zoveel mensen met een migratie achtergrond, overduidelijk met haar zelfbeeld. Was ze nu Vietnamees, met een Boedistische cultuur? Was ze een Amerikaanse, zoals het in haar paspoort stond? Of misschien toch meer Canadees, daar had ze haar school- en pubertijd doorgebracht. Of was ze nu de in Europa opgeleide psychoanalytica, die afscheid genomen had van de cultuur van haar ouders? Ze was heel duidelijk nog op zoek en daarom moest ze dat verhaal steeds weer vertellen, leek het. 

Vandaag zag ik haar weer zitten op een terras. 'Bon Camino!' riep ze naar ons. En toen hoorde ik nog net dat ze aan iemand vertelde dat ze Vietnamese ouders had, geboren was in Californië maar op haar vijfde naar Canada was verhuisd. 

Ik hoop dat ze eens naar identiteit zal vinden en zich in Gods liefde geborgen zal weten.