Heerlijk wandelweer

Het is vandaag weer een tamelijk lange etappe geweest. Maar gelukkig was het uitstekend wandelweer, volgens Gerdien. Maximaal 14 graden, een beetje wind in de rug, bewolking die de zon tegenhoudt. En we hoefden 'slechts' 230 meter te stijgen en de dalen. We gingen dan ook vol goede moed op weg. Er was wel een kans op regen, maar daar hadden we regenkleding voor. 

De eerste uitdaging van de dag hadden we al toen we nog geen meter gelopen hadden. Ons was gisteren verteld dat het ontbijt om 7.30u zou zijn, eerder kon niet. Alleen, toen we om half acht in de lobby kwamen, of eigenlijk bij het tafeltje bij de ingang van het hotel dat die functie vervulde, was er niets eetbaars te bekennen. De mevrouw achter de receptie stond moeizaam op, pakte een plattegrond en wees ons dat we ergens een paar straten verderop een ontbijt konden krijgen. Blijkbaar was het tekenen op een plattegrond niet haar sterkste punt, want op de plek die ze had aangegeven was wel een restaurant, maar dat was gesloten, zei de vrouw die daar de stoelen buiten zette. Wij moesten, bleek toen we de naam van 'ons' restaurant noemden, nog wat verder, het hoekje om... Daar was het brood nog niet bezorgd, maar een geroosterd stokbrood van gisteren is ook goed te pruimen. 

Toen konden we op weg. De foto's laten goed zien hoe zoiets gaat. We lopen eigenlijk al dagen met ongeveer dezelfde groep personen. Een gezelschap van ongeveer 6 Duitse mensen van middelbare leeftijd. Met hen moet je oppassen, want al staat er maar één in de rij, hij of zij bestelt voor heel het gezelschap en dat kost veel tijd. Dan is er een stel Duitse jongelui, die ons ongeveer drie keer per dag inhalen. En een paar Nederlandse stellen, van een daarvan hebben we de indruk dat ze alleen bij droog weer op pad gaan. Anders nemen ze de trein of de bus. Ze praten net iets te vaak over het station, zullen we maar zeggen. En dan zijn er ook nog twee jonge vrouwen, vriendinnen, die sneller lopen dan wij, maar ons bij de ingang van de aankomst stad opwachten om te zien waar we logeren. Ze nemen dan een kamer in hetzelfde hotelletje. Want dat is goed en goedkoop, zeggen ze, de organisatie die onze reis gepland heeft zal wel weten wat ze doet, toch?

Vandaag was er een grote kans op regen, zo vanaf een uur of tien. Dus toen het serieus begon te sputteren, trokken we ons regenpak aan en liepen verder. Een heel gezelschap uitgedost in allerlei varianten van beschermde kleding trok door het landschap. De meest karakteristieke uitvoering is die van de 'hunchback', een regencape die helemaal over de rugzak gaat. We hebben daar zelf slechte ervaringen mee, wij gebruiken liever een regenpak. Dat loopt veel gemakkelijker, maar is lastiger aan te trekken. Daartussen lopen nog de echt sportieve types, die hebben wel een beschermhoes om de rugzak, maar bekommeren zich verder niet al te veel om de nattigheid. Wat ons betreft bleek maar weer eens de waarheid van het gezegde: men zweet het meest van de regen die men vreest, maar die nimmer op komt dagen. Want 'het zette niet door', zeiden we tegen elkaar, toen we de regenbroek weer uittrokken en heerlijk in de lichte motregen verder liepen. We bleven heerlijk koel en voelen ons lekker toen we Caldas de Reis binnenliepen. En we waren eigenlijk helemaal niet verbaasd de beide vriendinnen op het eerste terrasje te zien. Blij springt er een op. 'Hoe ver is het naar jullie hotel?', vroeg ze. En tegen haar vriendin: 'Bestel maar vast een biertje, ik ga even bij dat hotel kijken!' 

Misschien zien we hen morgen bij het ontbijt!