León twee

Niet als een zeemeermin in een taps toelopende slaapzak maar tussen lakens! Wat een genot. Fris gaan we in de ochtend naar het centrum, een kwartiertje lopen zonder rugzak. Een bedelaarster geef ik m’n appel en zie daar: een tweede staat voor me. Spreekt Duits?? Blijkt de vriendin van de voor de derde keer oma geworden Duitse slaapbuurvrouw te zijn en vraagt: “ hebben jullie een blauwe handdoek vergeten die achter over de litera hing?` Dat klopt! Afgesproken dat we elkaar vanmiddag om vier uur bij de kathedraal treffen, zij met handdoek! Boter op ons hoofd! Ze hebben de handdoek in geloof meegenomen denkend: we zien ze vast nog een keer!
Terwijl we verder lopen ontmoeten we de Engels sprekende zusjes waarvan er eentje zo gevallen was over een steen dat ze gecontroleerd moest worden door een arts. Ze vertellen dat ze zo met een treintje een sightseeing gaan doen door de stad. Gezellig gaan we met hun mee. Ik heb twee video ’s gemaakt maar kan ze in dit hotel met slechte wifi niet uploaden. Ga straks even voor de wasserette staan. Daar was gisteren de signaalsterkte perfect.
Echt leuk dat jullie onze verhalen zo trouw lezen, Tenortje , alten, familie, vrienden, collega s en bekenden! De statistieken geven een trouw lezerspubliek weer dus we gaan er mee door. Tonny zal iets schrijven over het Pantheon museum bezoek en verdere mooie dingen van de stad Leon.

Vandaag hebben we eens rustig door León gewandeld. Een stad waarvan zeker is dat de Romeinen er al een garnizoen hadden. Delen van de oude verdedigingswerken zijn nog te zien. Dat is dus een al twee duizend jaar oude muur. Als je daar loopt kom je echt onder de indruk van de geschiedenis. Duizenden jaren hebben hier al mensen gewoond en zich zorgen gemaakt over het weer, de neergang van de zeden en de zin van het leven. En daar mag je dan tussen lopen, met je eigen vragen, je eigen twijfels en de wetenschap dat je het geluk hebt met de beste mens ter wereld hier te mogen zijn. Vanmorgen een rondleiding gehad in het museum bij de St. Isodorusbasiliek. En paar heel indrukwekkende momenten beleefd. De grafkamer van de koningen van Léon uit de elfde eeuw. Met muurschilderingen en plafondschilderingen die nagenoeg intact bewaarde zijn gebleven. De Mariaverering was nog niet echt op gang gekomen in de kerk. Dus de voorstellingen gaan over de profeten, het zijn taferelen uit de Openbaring over het einde der tijden, maar alles is nog heel erg christocentrisch. Dan ga je een wenteltrap op, een donkere kamer in waarin in het midden en glazen vitrine staat. Daarin staat een oude kelk. Hij is een beetje scheef. Mooi, denk je, maar waar is hier zo bijzonder aan? Het blijkt dat de stenen drinkschaal, de eigenlijke kelk, door een kalief uit de Heilig Graf kerk in Jeruzalem is geroofd. Door een ingewikkelde diplomatieke uitwisseling van geschenken is de kelk in het bezit gekomen van de koning van León. Dat is te ingewikkeld om hier nu te beschrijven, maar het staat historisch vast dat die kelk via Egypte uit de antieke Heilig Graf kerk in Jeruzalem komt. Het is dan ook een van de tweehonderd kelken die misschien wel de heilige graal is, de beker van het laatste avondmaal. En dergelijke beker mag je natuurlijk niet met de handen aanraken. Dus, toen de koning van Léon de beker als teken van onderwerping ontving van zijn Moorse buurman, heeft zijn vrouw al haar edelstenen en goud gebruikt om er een prachtig omhulsel voor te laten maken. En zo staat hij hier nu, in de torenkamer, een prachtig voorwerp van onschatbare waarde. Ik kan daar echt uren over doorpraten, maar dat doe ik niet... Dan nog een tweede les uit Léon. Uit de kathedraal, dit keer. En prachtig gebouw, schitterend glas in lood, gebouwd in de 13e en 14e eeuw, maar er is tot in de 19e eeuw aan gewerkt. In verband met de talrijke gedeeltelijke instortingen, zegt het boekje. Want ze hadden een steengoed idee, de vijfduizend inwoners van Léon, ergens rond 1250. De kunst keken ze af bij de Noord-Fransen van Reims, dus ze maakten een prachtige, ruime, lichte, hoge kerk met schitterende glas in lood ramen. Zoiets zie je nergens anders in Europa. Alleen was het niet altijd gemakkelijk aan goed bouwmateriaal te komen. En dus stortte zo nu en dan een gedeelte in. En halverwege de 19e eeuw was het geheel zo gammel geworden dat je zomaar een deel van het plafond op je kop kon krijgen. Hebben ze toen het zaakje maar afgebroken? Nee! Ze hebben het geheel gestut, de instabiele delen helemaal opnieuw opgebouwd en er het beste van gehoopt toen ze het stutwerk weer weghaalden. En ziedaar, met wat gekraak klonk het de hele constructie in en staat weer stabiel. De prachtige gebrandschilderde ramen konden weer​ teruggeplaatst worden en wij genieten er nog iedere dag van. De moraal van dit verhaal: een visionair project gaat niet in één keer goed, maar het resultaat wordt alleen bereikt door vast te houden aan het oorspronkelijke idee. Een goede les voor iedere programmamanager.