Onderweg

Twee onderwerpen vandaag. Als eerste iets over de kerkhoven die we bij elk dorp zien. Gistermiddag zagen we voor een oude kerk een begrafenisstoet. Een van alle kanten met kransen versierde zwarte lijkwagen stopte en de houten kist werd de kerk ingedragen. We lopen door en zien de poort van het ommuurde kerkhof open staan. Al honderden kilometers hebben we ons afgevraagd hoe hier de doden begraven worden achter die ommuurde kerkhoven, altijd voldoende plek? Nu zagen we het: boven de grond niet in de aarde. Dus eigenlijk niet begraven -Zal dus wel niet mogelijk zijn in deze rotsachtige bodem. Op de foto kun je zien dat er gestapeld wordt. Hoe hoger hoe goedkoper. Zeven hoog schijnt voor de allerarmsten te zijn. Er zijn wel aluminium laddertjes zodat men er toch nog een bloemetje of foto bij kan zetten. Het graf wordt voor 15- 20 jaar gekocht. Tien minuten nadat de kist in het cementen karkas wordt geschoven metselt men het helemaal dicht. Dan kan er eventueel een lijst, tralies of glas voor. Binnen 24 uur wordt er begraven, geen rouwkaarten (gewoon de tamtam) of er heeft een balseming van het lijk plaats gevonden, dan mag het zelfs een week duren. ’s Lands wijs, s’ lands eer. Mooi om gebruiken en gewoontes van een land te zien.
Iets anders nu. Onderweg zagen we ook een soort kool genaamd berza, zie foto, verbouwd. Het lijkt iets op boerenkool of paksoi. Deze jonge blaadjes zitten ook in de soep die men hier in Galiciė maakt. Een paar honderd kilometer terug at men voornamelijk linzensoep. In deze streek vinden wij de soep het lekkerst en met veel groenten gemaakt: berza, knoflook, linzen, ui, champignons. Wikipedia vertelt mij dat men vroeger deze mergkool in Limburg en Gelderland verbouwde als diervoer. Onderweg kwamen ons ook heerlijke geuren tegemoet van eucalyptesbomen. Alsof je in een warm bad gaat stappen. Heerlijk ruikt het. Met wat weemoed kijken en lopen we onder een bewolkte hemel in een graad of 14. Ideaal weer voor wandelaars. We treffen het enorm met het weer. De weemoed ontstaat als we bedenken dat we niet zo heel lang meer onderweg zullen zijn in het heuvelachtige Spanje. Wat een prachtig land om in te wandelen! Nog 41 km te genieten! En taart in Santiago! Mijn schoenen zijn trouwens gisteren gerepareerd door een oud schoenmakertje. De naden laten los van al die stenen. Er zit ook bijna geen profiel meer op de zool. “Tied um noar huus te goan”.