Léon

Toen we vanmorgen opstonden, na een onrustige nacht, vertelde een oudere Duitse medereiziger ons dat het koud was. Vier graden, volgens hem. Dat was een groot misverstand. Het vroor aan de grond een paar graden.
We hadden een wat onrustige nacht, inderdaad. De herberg in Manilla de las Mulas, Gerdien schreef er gisteren al over, was niet duur, maar wel vol. We sliepen met 40 pelgrims op een halfopen zaal. Op een armlengte naast ons sliep een Duitse mevrouw die die dag voor de derde keer oma was geworden. Daar was ze blij om, vanzelfsprekend. Maar misschien ook wel wat opgewonden en uit haar gewone doen van. Want ongeveer een half uur nadat het licht uit ging, begon ze met armen en benen te slaan, zich twee keer per vijf minuten op haar bed om te gooien. Ze was haar oordoppen kwijt, zei ze. Waarom dat aanleiding moet geven tot zoveel onrust en opwinding...?
Pas toen we een kwartier naast het bed hebben gestaan hield het op en konden we eindelijk weer proberen de slaap te vatten.
Vanmorgen had ze even geen haast met opstaan, maar wij hebben toch gewoon ons ding gedaan. Want we gingen vandaag naar Léon, ons tweede grote doel van de tocht. Eerst de Pyreneeën, dan Pamplona, vervolgens Burgos en nu dus Léon.
Een praktisch wolkeloze morgen, daarom ook zo koud, maar prachtig om te wandelen. Na een anderhalf uur lopen is er de eerste mogelijkheid om een kop koffie te kopen, met een broodje. Dat is een heerlijk ontbijt.
We komen steeds meer in de buurt van de grote stad, dus ook steeds meer wegen en industrie. Maar toch ook, als je uit een tunnel onder een viaduct komt, plotseling een prachtig dorpje. Daar, in de zon, uit de wind, heerlijk zelfgezette koffie met een stuk stokbrood gegeten. Dan is het leven echt goed!
Een uur lopen verder heb je dan, vanaf een voetgangersbrug over een snelweg een eerste glimp van León. De stad ligt er zo in de zon heel mooi bij.
Naar het hotel, want we gaan onszelf verwennen. Een dag rust in een goed hotel, zonder die primitieve stapelbedden, ook al kost tegenwoordig veel minder moeite om in het bovenste bed te klauteren. Onderweg wat boodschappen voor de lunch en, eindelijk gevonden, brandgel voor ons keukentje. We begonnen gevaarlijk dicht in de buurt van de bodem van de brandstoftablettenkist te komen. En dat brengt de toevoer van zelf gezette koffie in gevaar. Gelukkig is het gevaar voorlopig geweken. Gerdien heeft kunnen uitleggen wat we nodig hadden en een vriendelijke bediende heeft ons het juiste product aangewezen. En hele opluchting.
Nog maar één ding te doen: de was. Daar wist de juffrouw achter de balie van het hotel wel antwoord op. En zo zitten we hier in een wasserette. Te wachten tot de was klaar is. Dan nog in de droger. Oude studententijden herleven.