Villar de Nazarife

Na het ontbijt in korte broek weer op weg.
De zin kun je op twee manieren lezen en beide manieren zijn goed. We hebben ontbeten in korte broek, want we willen snel weg. En we zijn in korte broek op weg van de volgende halteplaats.
Het zou vandaag heel het worden, dat begrepen we van het weerbericht. Gelukkig trekt ook hier het weer zich niets aan van de voorspelling. Het blijft bewolkt, met een zacht windje in de rug. Aangenaam weer om te wandelen. We laten León achter ons en beginnen aan de laatste ruk van onze tocht. Iets meer dan driehonderd kilometer over een bergrug, door een vallei, over een volgende bergrug en dan door de heuvels naar Santiago. Daartussen eigenlijk geen grote stad meer. Het is een goed vooruitzicht. We zijn dik over de helft en we zijn nog steeds in goede conditie.
Je zou denken dat we wat ervaring hebben opgedaan in de afgelopen paar weken, maar het is ons weer overkomen. Na een paar uur lopen is het tijd voor een versnapering. Gelukkig is er een dorp waar we dat kunnen regelen. Het dorp ziet er verlaten uit. We zien maar een enkele levende ziel. Een oude vrouw in een kamerjas met bloemmotief. Zodra ze ons ziet gaat ze een haveloos huis binnen en trekt de deur achter zich dicht. We sjokken door de doodstille straten en volgen de borden waarop staat 'BAR' in de hoop dat daar iets van koffie geschonken wordt en, misschien nog belangrijker, een WC in bruikbare staat op ons wacht.
Vlak voor het grote dorpsplein ontwaren we een heuse verkeersdrempel op de weg. De beschaving lijkt niet ver meer weg. Maar dan zien we de bar zelf... De stoelen op wat waarschijnlijk voor het terras moet doorgaan, zijn leeg. Waar je de deur zou vermoeden zien we een traliewerk. De bar lijkt meer op een gevangenis uit een mislukte western.
Wat nu? Want we moeten echt naar de WC! Een beetje gefrustreerd loop ik het terras op een geef een ruk aan de tralies. De deur gaat open! Binnen zitten een paar andere pelgrims aan de koffie en kijken me verbaasd aan. Vanwaar de agressie? Ik had het kunnen weten. Hier in Spanje maken winkels aan de buitenkant niet duidelijk dat klanten welkom zijn, door bijvoorbeeld de deur open te zetten of de lichten aan te doen. Je wordt geacht aan de deur te voelen en dan merk je vanzelf wel of je naar binnen kunt. Het is me nu al zo vaak overkomen!
En zo, opgelucht en gesterkt, vervolgen we onze weg. We hebben vijfhonderd van de achthonderd kilometers gehad. We hebben nog driehonderd kilometer om de gewoonten hier op het platte land van Spanje een beetje te leren kennen. Zal het genoeg zijn?