Logroño, stad der verlichting

Voordat ik wat vertel naar aanleiding de titel, eerst even een verhaal waar ik al een paar dagen op loop te kauwen. Tijdens een heel gezellig maal hebben we twee Amerikanen ontmoet. Ongeveer van onze leeftijd. Maar allebei al een paar maanden met pensioen. Zij maakte er geen geheim van dat de nieuwe president haar totaal niet aanstond. Maar dat mag van mij. Zelf heb ik ook zo mijn bedenkingen bij de keuze die ze daar gemaakt hebben.
Zij was de laatste 20 jaar welzijnswerker geweest in de episcopaalse kerk, een aan de Kerk van Engeland verwante kerk. Hij was nog langer psychotherapeut geweest. De laatste jaren had hij geleden aan 'compassion fatigue' (mededogen moeheid). Dat is lastig voor een therapeut. Want het betekent in gewoon Nederlands dat hij de problemen van zijn cliënten steeds moeilijker kon invoelen. Ik vertel dat omdat het belangrijk is te weten dat we te maken hebben met doorgewinterde hulpverleners die echt hebben nagedacht over het leven.
Ze waren enthousiast over de tocht naar Santiago. Want het was geen gewone wandeltocht, nee, de Camina is heel bijzonder. Je bent nooit alleen. En je bent altijd in goede handen. Zoals ze lang geleden al eens had gehoord: de Camina zorgt voor je. Als je in nood zit, dan zul je op een bijzondere manier een oplossing ervaren. Ze vertelde enthousiast dat ze het zelf had ervaren. De tocht over de Pyreneeën was bijna teveel geweest. Hellingen, te steil en te lang. Een lichaam dat niet voldoende kracht had. Ze had er helemaal doorheen gezeten toen haar al zigzaggend iemand passeerde, de helling op. Meer meters, maar minder inspanning. Ineens viel het kwartje en ze had de dagmars kunnen afmaken. De Camina was haar te hulp gekomen.
Even later vertelde ze hoe ze medelijden had met een Amerikaanse studente die op de ochtend van haar eerste wandeling op de trap een tree had gemist, haar been had gebroken en zonder een enkele meter te hebben gelopen haar tocht moest afbreken.
Kijk, daar kan ik nu dagen over nadenken. Want er ontstaat dan gewoon kortsluiting in mijn hoofd. Tenslotte ben ik groot geworden in een wereld van enen en nullen, van bijna goed is helemaal fout, een wereld waarin iets niet gelijk waar en onwaar kan zijn. En het is voor mij onmogelijk dat ongelukkige afstapje van die studente te rijmen met het idee dat de Camina als een warme zorgzame deken aanwezig is.
Maar voor deze twee doorgewinterde hulpverleners was dat totaal geen probleem. Ze aanvaardden blijmoedig het goede en het kwade zonder in een existentiële spagaat te komen. Ik heb nog veel te leren...

Verlichting heb ik nodig. Er staat nog veel te doen. Het eerste wat we hebben besloten, Gerdien en ik, in dit kader, was dat we wat overbodige spullen per post zouden wegsturen. Onze slaapmatjes bijvoorbeeld en mijn warme spijkerbroek, ze waren overbodig en die paar kilo's konden beter geloosd worden. Zoals we lazen in een wandelgids: elke kilo door je achterlaat is meegenomen.
Dus vertrokken we vanmorgen uit Torre del Rio in de wetenschap dat dit de laatste zwaarbeladen etappe zou zijn. Het was nog donker toen we om half zeven vertrokken. Het stadje strak prachtig af tegen de oostelijke hemel (zie foto) en even later stonden we met een klein groepje in bewondering de zonsopgang te bewonderen. Bij zoiets moois verdwijnt bij mij elke twijfel aan de goedheid van God. Kijk maar de foto's en oordeel zelf.
Langzaam werd het warmer, we liepen tussen de wijngaarden en olijfgaarden, we gingen heuvel op en heuvel af en kwamen zo na drie uur lopen in het volgende stadje. Wat smaakt een spiegelei op wit brood, met een kop zwarte koffie dan heerlijk. Het is een voorrecht zo met de liefde van je leven door het Spaanse land de lopen. Je hoeft niet veel te praten om dan gelukkig te zijn.
Zoals altijd is het einde verder dan je zou denken, dus de laatste paar kilometer zijn het lastigst. Maar we zijn goed aangekomen in Logroño, de stad waar we verlost zullen worden van slaapmatjes en overbodige spijkerbroek. Na het uitpuffen en douchen - inderdaad in deze volgorde - gingen we naar het postkantoor. We kwamen binnen en waren de enige klanten. Een meneer achter de balie keek ons vriendelijk aan, we hadden geen aanmoediging nodig en stapten hem af. Fout. We moesten eerst een bonnetje trekken. Gerdien snapte het Spaans en koos. Waarop de man ons vriendelijk naar zijn loket nodigde. Hij sprak alleen Spaans. Maar snapte toch wat we wilden en zorgde er voor dat we een doos kozen, die vol pakten met de zullen die we wilden verzenden. Maar toen... Toen werd het lastig. Naar Nederland sturen was volgens hem veel te duur. Stuur het naar Santiago, zei hij, dat is veel goedkoper en daar moeten jullie toch naar toe. Het was een goed plan, al koste het wat tijd voordat we snapten wat hij precies bedoelde.
Dus hij plakte ons pakket zorgvuldig dicht en toog aan het werk op zijn computer. Welke code had ook al weer het postkantoor in Santiago? Was Anton mijn voornaam of mijn achternaam? Waarom kreeg hij nu die rare foutmelding? Hij mompelde en mompelde, terwijl zijn collega onverstoorbaar de andere klanten hielp. Uiteindelijk wierp onze man de handdoek in de ring, vroeg zijn collega om hulp. Wij naar het andere loket waar de collega begint te typen op zijn computer. Nu met succes, want er komt een sticker uit die op ons pakket wordt geplakt. Helemaal goed. Pakket wordt weggebracht. Anders nog iets?... Jazeker, we willen een ontvangstbewijs. Hoe gaan we anders het pakket weer ophalen in Santiago. Wat verlegen schuttert hij naar de printer en geeft ons een papier. Blij willen we weglopen. Maar hij roept ons iets na. We vergeten te betalen. Afijn, veel gelach, 'sorry' en 'geeft niet', maar we lopen verlicht het postkantoor weer uit.