Hornillos del Camino

We zijn weer onderweg. Na twee dagen Burgos is het weer tijd om de tocht voort te zetten. Onze standaard uitrusting is wat uitgebreid, met Ibuprofen en Voltaren. We hebben een zak met croissants bij ons voor het ontbijt en de lunch. Onderweg gaan we wel op zoek naar een kop koffie.
Het lopen gaat goed, het rusten heeft geholpen, we doen het vandaag een beetje rustig aan.
En zo lopen we dan weer door het fraaie Spaanse land, prachtige glooiende heuvels, tegen een stugge wind in. Het is heerlijk om weer onderweg te zijn.
In het eerste dorp zien we een oude bekende terug. De Amerikaan met de kapotte knie. Hij loopt de Camino nu voor de tiende keer, maar deze keer is zijn knie zo gezwollen dat hij zijn rugzak vooruit moet sturen en niet meer dan twintig kilometer per dag kan afleggen. Die twintig is ook voor ons zo'n beetje de dagmars, maar wij kunnen nog wel onze eigen bagage dragen.
Donkere wolken aan de lucht, maar het blijft gelukkig droog. Vanmorgen hebben we een man ontmoet die geen zin had in de regen. Hij kende de route en had een hekel aan al de klei die aan zijn schoenen zou klonteren. Dus hij nam vandaag de bus. En andere mevrouw vertelde ons dat ze de Meseta te saai vond en dus de bus naar Léon zou nemen en van daar weer verder wilde lopen. De Meseta is de hoogvlakte tussen Burgos en Léon. Volgens de beschrijving een eindeloze en eentonige vlakke weg van tweehonderd kilometer. We zullen zien. Het uitzicht is nu in ieder geval prachtig en op een gegeven moment zien we ons dorp in de vallei liggen. Dan is het nog een klein uurtje lopen en we zijn er.
Maar we zijn te vroeg. Het duurt nog een uur voordat de herberg open gaat. We wachten op een bankje bij de deur. Net zoals veel anderen worden we koud en een beetje nat. De wind die door de Dorpsstraat waait maakt dat we vragen ergens even binnen te kunnen zitten. Als dan uiteindelijk de herberg open gaat is dat een heel plezierig moment. We kunnen naar binnen, ons stapelbed staat op ons te wachten, we kunnen water koken voor de koffie en de soep. Kortom, we zijn tevreden. Want hier doet het dorp zijn naam eer aan: 'hornillos' betekent 'kachels'. We zitten binnen en kijken naar de regen en hagel buiten. Zolang iedereen de deuren een beetje dicht houdt is het tamelijk behagelijk. Je moet er niet aan denken met dit hondenweer nog onderweg te zijn.
Morgen is het beter, is ons beloofd.