Molinaseca

Een bewogen dag zou het zijn vandaag. Dat stond al tevoren vast, maar het is allemaal nog net iets meer bewogen geworden dan we al hadden verwacht.
Het begon vanmorgen meteen na het opstaan. Alles was ingepakt, toen we er achter kwamen dat onze wandelstokken achter slot en grendel stonden. Gisteren had de eigenaar van de herberg ze in een soort emmer gezet - dat is heel normaal - maar nu was de deur op slot. Anderen hadden hun stokken mee naar de slaapzaal genomen, alleen een Zuid-Koreaans stel en wij hadden die tegenwoordigheid van geest niet gehad. Weggaan zonder stokken was geen optie, we moesten 21 km lopen waarbij we netto 900 meter zouden dalen. Over niet al te beste paden. We hebben aan alle deuren gerammeld en beide telefoonnummers gebeld. Maar geen succes! Totdat we ineens zagen dat de deur open was... Met een uitgestreken gezicht wenste ons iemand 'Buen Camino'. Geen woord van sorry, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Maar goed, we hadden onze stokken weer en konden op pad.
Op naar het Cruz de Ferro. Een van de meest indrukwekkende plaatsen langs de Camino. Veel pelgrims, wij ook, nemen van huis en steen mee als symbool van een last of een zorg die ze willen loslaten. Die steen leggen ze dan aan de voet van dit kruis neer.
Er is daar, op het hoogste punt van de tocht, eigenlijk niets te beleven. Geen pracht of praal, gewoon een eiken paal met hoog daarop een klein ijzeren kruis. 'Laat hier je last achter.' Met daarbij een komen en gaan van mensen die juist dat doen. Het is een intense gebeurtenis, voor Gerdien en voor mij. De stenen die we vanaf het meest westelijke puntje van Ierland hebben meegedragen blijven achter. Wij gaan verder...
De berg af, naar Molineseca en verder naar Santiago. De beschrijving zegt dat het door bossen gaat, over veldpaden die zo nu en dan stijl zijn en met losse stenen. Het eerste stuk valt mee. We zien prachtige vergezichten, echt veel mooier dan op de foto's. Dus denk ik: het valt eigenlijk best wel mee, die afdaling. Maar dan begint het pad naar beneden te gaan, wordt smaller, boomwortels bemoeien zich met het oppervlak, stenen rollen onder je voeten weg, je hebt al je aandacht nodig om je evenwicht te bewaren. Je tenen worden voor in je schoenen geplet, je knieën moet je zoveel mogelijk ontlasten door de klappen ook met de stokken op te vangen, je heupen krijgen het moeilijk, want bij elke stap drukt de 10 kilo van de rugzak even door.
Uiteindelijk lopen we op deze manier ongeveer vijf uur naar beneden. Er is geen keus, maar bij wie dit uit vrije wil doet is echt een draadje losgeraakt.
Steeds staan we weer stil en maakt Gerdien een foto. Het is zo prachtig! Gele en witte brem in een bergweide met koeien en hun kalfjes. Fantastische glooiende heuvels, het ene vergezicht nog mooier dan het andere. Een uitgesleten pad door een bos of over een heideveld op de flank van een heuvel. Dan weer het decor van 'The sound of music', dan weer dat van 'The Hobbit' en als je even niet oplet een steen of een wortel die probeert je laten struikelen.
Uiteindelijk komen we met zere knieën en trillende kuiten aan op onze bestemming. Een heerlijke lunch bij de brug uit de middeleeuwen maakt bijna alles​ goed. Er dreigt onweer, een goede reden om een paar uur op bed te gaan liggen om bij te komen van de inspanningen en de indrukken.
Deze dag zullen we niet gauw vergeten.