Foncebadon, een zwaar leven.

Een zwaar leven zingt Brigitte Kaandorp.
Van morgen vroeg verlieten we de prachtige auberge waarvan de herbergierster enorm van bloemen houdt die ze op de binnenplaats vertroetelt. (zie foto)) Een frisse wind speelt om onze blote knieën terwijl we weer genieten van het licht dat de opkomende zon verspreidt. De koekoek die nooit weet boe laat het is begeleidt ons. Na een uur zijn we al in een volgend dorpje. We voelen ons zeer fit en gezond. Nu op zoek naar een auberge voor ontbijt. We zien: - abierto” hetgeen “ open” betekent. Hoe we ook rukken aan de getraliede deur, geen beweging in te krijgen “ Toch ruik ik vers brood “ zeg ik tegen Tonny. Die ziet een oude zak staan, kijkt erin en zegt: “vol met vers warm brood en een rekening”. Twee heerlijke broodjes uit de zak gehaald (zie foto) , geld op een tafeltje gelegd en dan tegelijk wandelen en smullen maar. Heerlijk dat knapperige warme brood! De koffie maken we zelf rond half negen op een beschutte plek in de zon waar ook al een Spaans echtpaar zit. We bieden hen koffie aan en hebben een gezellige tijd met elkaar! Ze blijken Rotterdam te kennen en praten vol lof over de vriendelijke Nederlanders. Dit is toch zo leuk van de camino! Al het onverwachte! Zo maar vers brood, zo maar gezellige koffiedrinkers
Waar zullen we een slaapplekje zoeken? In Foncebadon zijn veel herbergen. Vroeger was dit een verzamelplaats voor pelgrims voor de overtocht over de Montes de Leon. Samen waren ze sterker tegen de rovers, wolven en het soms slechte weer. We hadden een paar dagen geleden al gereserveerd. Dit bleek een alberge te zijn met yoga, vegetarisch koken, boven de 65 jaar….Na een stijging van 455 meter komen we na zes uur lopen aan in Foncebadon. Er is nog plaats in een andere herberg en de 65+ bellen we keurig af.
Douchen, wassen en de andere helft van het broodje eten. Met een glas bier voor de dorst en daarbij een prachtig uitzicht zie foto. . Een fietser schreeuwt vanaf de weg of ik een foto van hem en de twee fietsers die nog komen wil gaan maken. “Waar kom je vandaan?" "Ik kom van St Sebastiaan!” Ik zeg heel dom: "Frans of Spaans?" Hij schreeuwt: “ BASK “ !!! “ Disculpame” sorry!
Morgen nog 5 km lopen naar Cruz de Ferro en daarna ruim 900 meter dalen (ppppfffff) Het weer is prachtig. Helder, 16 graden om 13 uur op 1500 meter hoogte..
Wat heeft een pelegrino toch een zwaar leven…een heel zwaar leven…… Liefs!

PS voor wie het liedje niet kent......het tegendeel is waar...het is fantastisch hier! PS nog bijgevoegd na de avondwandeling door het dorp een paar foto s van het vervallen stadje Fonbacedan.