Tosantos

Mannen zijn piepers. Als ze pijntjes hebben moet iedereen het weten. Vrouwen hebben een veel hogere pijngrens. Dat is ook logisch, ze oefenen jarenlang iedere maand, zo kan ik het ook...
We zijn in Tosantos en samen met een Duitser houd ik de twee ligstoelen bezet. Want wij hebben tendinitis. Nooit eerder van gehoord? Van peesontsteking dan? In het scheenbeen. Een kwaal waar veel lopers aan lijden. Komt na blaren op een eervolle tweede plaats als het gaat om loperskwalen. We zijn niet de enigen die er aan lijden vandaag. Een mevrouw uit Zweden kan er ook over meepraten, ze heeft haar been met tape bewerkt en nu gaat het beter. Dat is goed nieuws, want anders had ik haar mijn ligstoel moeten aanbieden... En ook Gerdien heeft zo haar problemen. Toen ze hier aankwam, na 21 km lopen, was haar heup gevoelloos. Gelukkig gaat het nu al veel beter en kan ze mij verzorgen. Dus lig ik hier, met de Duitser, zielig te zijn met een koude compres op mijn been. De foto is mijn getuige.
Er wordt volop goede raad gegeven. Want, ik zei het al, een ontstoken scheenbeen is iets waar iedere lange afstand wandelaar ontzag voor heeft. De raad die mij het meest aanspreekt komt van een Duitse mevrouw: veel drinken, vooral bier, want daar zitten heel nuttige mineralen in. 'Geen grapje, ik meen het' Haar man viel haar van harte bij. Vooral onderweg, zei hij er nog bij.

We zijn dus aangekomen in Tosantos. Vanmorgen vroeg vertrokken in heerlijk weer. Bijna geen wind en geen enkel misverstand over de route. Prachtige zonsopgang gezien. En dan maar lopen door het fantastische landschap.
Totdat het lopen pijn begint te doen. En ik, voor het eerst, Gerdien niet kan bijbenen. Ik probeer de pijn weg te denken, maar de werkelijkheid dringt zich onweerstaanbaar op: het lopen doet zeer. Ik ben zielig en kan het voor Gerdien niet verbergen.
Langzamerhand leer ik iets anders lopen, iets anders afwikkelen en ieder uur rusten. Zo komen we er.
Morgen weer verder.
Iedere dag ongeveer 20 km. Gerdien zou er niet over klagen.