Slapen in Casa Loncho 2

Inderdaad, vandaag slapen we voor de tweede keer in hetzelfde bed. De etappe van gisteren eindigde zo'n 14 kilometer van hier en we zijn nu door de eigenares opgehaald. Maar vanmorgen na het ontbijt werden we door een vriendelijke meneer, met nog drie Spanjaarden, in een busje geladen en weer terug gebracht. Het was ruim meer dan 20 kilometer over de weg, zag ik op de teller. Maar uiteindelijk waren we er dan toch. De Spanjaarden op de achterbank zeiden: zet ze er toch hier bij de weg uit, de Camino is daar! Maar de chauffeur wilde er niet van weten. 'ze lopen de pelgrimsroute, het is belangrijk dat ze die helemaal afleggen, anders telt het niet.' dus hij reed nog een kilometer verder en zette ons af bij het restaurant waar we gisteren opgepikt waren. Geen probleem voor ons, we moesten toch nog de eerste stempel van de dag halen... 

Je kunt goed merken dat de drukte achter ons ligt. Natuurlijk lopen er anderen, ook op weg naar Fisterra, maar het zijn er geen honderden meer zoals de laatste dagen naar Santiago. We gaan dus heerlijk en rustig op weg. Het weer is goed, we hebben maar één serieuze heuvel voor de boeg en na 14 kilometer - ik schreef het al - hun we weer 'thuis'. We hebben besloten het rustig aan te doen. 

Het landschap is werkelijk adembenemend. Mooi. We lopen hoog op de helling van een heuvel en kunnen werkelijk kilometers ver uitkijken over de landerijen. De foto's geven en indruk maar, geloof me, de werkelijkheid overtreft alles. We voelen ons bevoorrechte mensen, dat klinkt misschien wat klef en suf, maar wie loopt er nou op een heerlijke dag over een boerenpad met uitzicht op akkers, heuvels en bossen. Kom daar maar eens om zelfs in Zuid-Limburg! 

Even later moeten we toch serieus aan de bak. Een klim naar 530 meter, geen idee hoeveel meter we geklommen hebben - een stuk of honderd? - en we zijn op een uitzichtpunt. We maken koffie en genieten van het uitzicht. We hebben we tijd. Net wanneer we weer willen vertrekken zien we twee wandelaars in de verte. We besluiten nog even te wachten om hen te vragen een foto te maken. We hebben immers de tijd. 

Een uur later, we zijn de heuvel grotendeels afgedaald, komen we langs een bord dat iets vertelt over een soort van hunebedden die hier gevonden zijn. De grafheuvels zelf hebben we niet kunnen vinden, maar al duizenden jaren hebben mensen van dit uitzicht genoten. Ook die oude pre-historische mensen konden genieten van de rust en ruimte en het golvende landschap, dat geloof ik echt.