Naar Burgos

De Camino is veranderd. Dat zeggen tenminste de mensen die het weten kunnen. Zoals altijd was het vroeger beter, rustiger, gemoedelijker. Het kwam gewoon niet voor dat er geen plek in de herberg was. Kom daar nu maar eens om. Zo tegen een uur of een moet je wel een plek hebben, anders wordt het heel lastig.
Dus gaan mensen bellen. Overal hoor je mensen proberen voor 'morgen' een plekje te bespreken. In allerlei accenten, op hun beste Spaans, Frans of Engels. Hoewel Engels hier tamelijk kansloos is. Soms lukt het, meestal niet. Daar hebben wij iets op gevonden. Wij bespreken een paar dagen in het voren. Dat heeft het voordeel dat we iedereen voor zijn en er meestal wel een plek te vinden is. Het nadeel is dat je niet meer gewoon kunt lopen tot je het ver genoeg vindt. En dat je met een blessure toch op de afgesproken plek moet zien te komen.
Dus overbruggen we de afstand tot Burgos per bus. Dat is tegenwoordig helemaal niet gek. Zo heeft een Canadees meer dan een week zijn knie gespaard door iedere dag vijf kilometer te lopen en de rest met de bus te doen. Zo bleef hij op schema, nam de tijd om te genezen en handelde toch in de geest van de Camina. Het is geaccepteerd gedrag, want eigenlijk is er geen andere oplossing.
En zo stonden we vanmorgen niet al te vroeg op, ontbeten wat in onze herberg en stonden kwart over acht aan de weg. Want de bus zou om kwart voor negen komen, maar we hadden een gezond wantrouwen in Spaanse dienstregeling. Gerdien nog wat koortsig, ik met nog wat last van mijn been. Wachten tot de bus zou verschijnen. Geel met een zwarte onderkant en op de zijkant de naam 'Jimenez'. Is was hij nou groen? Ik wist het niet meer, maar we besloten iedere bus aan te houden en degene die stopte en die het magische woord op de zijkant droeg, die zou dan wel de juiste zijn.
Rond half negen kwam een bus. Wij zwaaiden om hem te laten stoppen. De chauffeur stak de hand op een wees naar achteren. 'Als hij niet stopt, betekent dat dat er nog een bus komt. Die moet je dan aanhouden' had de herbergier gisteren gezegd. Dus we waren voorbereid.
Alleen had ik er niet op gerekend dat die volgende bus een klein bestelwagentje was. Pas toen hij ons voorbijreed zag ik met grote letters op de zijkant 'Jimenez'. Verdorie. Veel te vroeg en dan zo'n klein rotbusje! Waarom had ik nog gezegd: dat kan hem niet wezen?
We konden niet veel meer dan er het beste van hopen. Misschien was dit helemaal niet de bus van 08.48, hij was tenslotte meer dan een kwartier te vroeg. En mens hoopt tegen beter weten in...
Uiteindelijk stopte er rond tien over negen een bus, keurig door ons aangehouden. De chauffeur laadde onze rugzakken in het bagageruim, bij al de andere die er al in waren gestopt, en we konden gaan zitten. Halverwege stapten er wat mensen uit, pakten hun rugzak en begonnen aan de laatste paar kilometer van hun dag-étappe. Wij gingen mee, tot in het centrum van Burgos.
Omdat we tijd hadden, we konden pas om twee uur terecht in het hotel, konden we noodzakelijke inkopen doen. Ibuprofen en Voltaren creme behoren tot de standaard uitrusting van Camino lopers, daar waren we wel achter gekomen. En drinken koop je het liefst in een supermarkt bij de liter. Al zwervend door de stad, rustig vanzelfsprekend, kwamen we ook weer de Camino tegen. Oude bekenden liepen voorbij, het was een fijn weerzien. Een Frans echtpaar bijvoorbeeld was op zoek naar een hotel. Ze wilden even niet meer op een slaapzaal. Even rust en wat luxe. Maar ze waren geweigerd. Een wandelaar die ongeveer driehonderd kilometer in de benen heeft ziet er niet uit... Ze gingen het nu proberen in een van de pelgrimsherbergen hier in Burgos.
We waren blij dat we ons hotel, alweer een paar dagen geleden, via internet hadden geboekt en betaald. Daar had niemand gevraagd of ik me de laatste tijd wel had geschoren. Wij wisten dat we een goede plek hadden. Zie de foto. En de Fransen? We hopen dat ze vannacht wat beter slapen. De Camino is echt veranderd de laatste tijd.