Vrije geluiden

Keurig gekleed in lange broek zaten we in de oude nieuwe St Michiel kerk klaar voor het concert. De pelegrino’s blijven komen en gaan, al dan niet een kruis slaand en een knikje door de knie voor het altaar gevend. Precies om half zes start een jongeman van een jaar of 25 het concert door op z’n dwarsfluit een mooie vrije variatie te spelen. Daarna Telemann, echt met gevoel gespeeld. Een prachtige lange akoestiek draagt de tonen de kerk in waar inmiddels toch zo’n 80 man zitten, de meesten in korte broek en met slippers. De zware deur aan de ingang van de kerk gaat open en bammmm, dicht. Veel mensen komen nog steeds binnen, veel mensen gaan weer, bammmmm. Wanneer de jongeman onverstoorbaar z’n fluit inruilt voor z’n stembanden en Gregoriaans begint te zingen verlaten weer veel mensen de kerk, bammmmm, al dan niet een donativo gooiend in de mand. Bammmm. Hij mag trouwens nog wel een paar zanglesjes nemen met z’n “haatjes” in de woorden en z’n stembreuk. Als laatste een partita van Bach op de fluit en bammmm, net bij de laatste toon komt nog weer iemand binnen. Stomverbaasd dat hij weer kan gaan.
En nu, vergeef me mijn onverdraagzaamheid, ga ik vertellen over het lawaai van Amerikanen vanochtend. Trosjes, liever trossen, gewapend met pet of cowboyhoed, voorzien van hoofdlampen ( het is al lang licht) lopen ze ons voorbij om half zeven. Grote ronde mensen. Dat is niet zo erg. Moeten ze zelf weten. Wat mij ergert is het kabaal! You know? Geen vogel of koekoek, die niet weet hoe laat het is, meer te horen. We laten een groepje, die allemaal een flesje water dragen en een portemonnee al dan niet in een tasje, voorbijgaan om hun gekwaak niet te horen. Dat heeft dus geen zin, een volgende groep met pet en hoed (om half zeven!) komt er al weer aan. De schooljuffrouw in mij kan het niet laten om te vragen of ze de vogels al gehoord hebben. “ O yes, so nice” jaja. Aan mijn hoela! Jullie horen alleen jezelf! Na 2 uur is iedereen aangekomen bij het café waar een ontbijt te halen is. Gedrang en gemopper. We hebben het helemaal gehad met deze mensen die een Nijmeegse 4 daagse lopen of een 5 daagse Santiago. De zon verdrijft de nevels en de mist. We zien een prachtig Gallistisch landschap met boerderijen en koeien. Soms lijkt het Ootmarsum of Springendael maar dan 20 km lang. Half elf drinken we heerlijk samen in de natuur Tonny z’n koffie. Genieten van de stilte of de vogels. Aan het einde van de ochtend halen we weer trosjes of eigenlijk trossen Amerikanen in. Een vrouw loopt achteruit de heuvel af vanwege de pijn in de kuiten. Ze zwijgt. Zou ze de vogels nu horen?
Tonny zegt dat de camino ons ook verdraagzaamheid leert. Hij is daar verder in dan ik….. Deze nacht slapen we in Portos, een heel klein gehuchtje. De herberg heeft de naam: Paso de formigo. Formigo betekent mier. Zie de foto. Tonny speelt voor d’Artagnan, hij is een moedige man.
.