Uterga

Het is altijd belangrijk welke woorden gebruikt worden. We 'lopen' naar Santiago, het is beslist niet 'wandelen'. Want het gaat niet rustig. Vandaag lopen we bijvoorbeeld zo'n 23 km van Arra naar Uterga. Twee plaatsjes waar ik nog nooit van gehoord had. Maar die ik nu niet met vergeet. Arre met een verschrikkelijke afdaling in de laatste km. Uterga met een klim naar de Alto del Perdon gevolgd door een steile afdaling over losliggende stenen.
De klim naar de top was 2891 stappen! En Gerdien liep er in een gestaag tempo tegenop. Alle bewondering!! In de eerste dagen kwamen we nog kracht tekort, vergeleken met anderen. Gewoon minder fysieke kracht die we dan compenseerden met uithoudingsvermogen, met doorzetten. We gingen bergop niet al te snel, we hoefden ook niet te stoppen. Dus liepen we net zo ver als de anderen. Maar ondertussen worden we steeds minder ingehaald. We lopen gewoon met de kudde mee.
Eigenlijk worden we alleen nog ingehaald door mensen die een beetje vals spelen. Door hun rugzak vooruit te laten sturen en dan nagenoeg zonder verpakking de berg op of af te lopen. Vaak zijn dat ook de mensen die bankjes bezet houden voor hun reisgenoten. Want ze menen er recht op te hebben. Ze trekken in een groep rond, met veel lawaai. En als iemand dan plaats maakt voor een vermoeide wandelaar die zwaar bepakt aan komt sjouwen, wordt hem door de rest van de groep te verstaan gegeven dat dit niet de bedoeling is. Je mag de veroverde plekjes niet aan anderen geven! Daarvoor ben je niet vooruit gestuurd! Heel anders gaat het met mensen die hun hele hebben en houwen op hun rug dragen.
Vanmorgen liepen we door Pamplona en ineens hoorden we 'Hallo, da seid ihr wieder!' Een Duitse jonge vrouw liep ons achterop. En fijne verrassing en we praatten even. Daarna liep ze in haar eigen tempo weer verder. Na een half uur liep ze wel 200 meter voor ons. Dat is toch al gauw zo'n 10% sneller. En de rest van de dag zie je elkaar een paar keer. Dan rust zij even. Dan drinken wij koffie. Het is steeds weer fijn even elkaar te groeten en te informeren: gaat het goed met je, ben je nog in goede doen?
Vanavond slapen we weer, zoals gewoonlijk, in een stapelbed. Iedere keer weer een avontuur om in dat bovenste bed te komen. Zo gymnastisch ben ik niet. Het luide snurken went al wat. Want de anderen snurken, dat weet ik zeker. Over mezelf hoor ik geen klachten. Toch hebben we geen slaaptekort, gaan vroeg naar bed, vroeg weer op, lopen dan een uur of 6 à 7, drinken wat, wassen wat, douchen wat. Dan eten en weer slapen. En eenvoudige dag, maar het geeft wel voldoening