Santa Catalina de Somoza

Vanmorgen zijn we vroeg. Want het wordt een warme dag. Waarschijnlijk zo rond de 26 graden en onbewolkt. Met 5% kans op regen. Inderdaad, zelfs bij een voorspelling van een onbewolkte hemel is er een kans op regen. Dat lijkt vreemd, maar is het niet. Er is steeds een mogelijkheid dat de voorspelling niet uitkomt en er toch wolken zijn. Uit die niet voorspelde wolken kan dan regen vallen.
We zijn dus vroeg op, ruim voor zonsopgang, een wandelen door het nog slapende land. Dan komt de zon achter ons op. Langzaam wordt het lichter, langzaam ga je meer zien, langzaam worden de vogels wakker. Het is steeds weer een ervaring waarvan we onder de indruk komen. En zoals altijd, iedere dag opnieuw, komt er een moment dat Gerdien en ik tegen elkaar zeggen: Daar lopen we toch maar met z'n tweeën door het Spaanse land. En we zijn stil en gelukkig.
Na een dik uur lopen komen we bij een kraampje 'in the middle of nowhere' bij een huis. De man, heel vriendelijk, hoort bij het eerste woord dat we uit Nederland komen. Hier geen vastgestelde​ prijzen. Hij heeft van alles, wij hoeven alleen een kop koffie, maar wat je er voor wilt betalen ligt aan jezelf. Al het fruit is ecologisch verantwoord, zegt hij nog. De hangmatten nodigen tot luieren uit, maar het is nog wat fris en we moeten nog een paar uur verder, dus we bedanken, betalen en gaan verder.
We komen aan in Astorga. Een stad niet groter dan Hengelo. Maar met de ruïnes van een Romeins badhuis. En een prachtige kathedraal. Een stad met echte historie. Wat dat betreft is het jammer dat ze nu voornamelijk bekend is van de chocolade nijverheid. Laten we wel zijn, ze hebben een Romeins badhuis, een kathedraal en een bisschoppelijk paleis gebouwd door Gaudí. Dat is genoeg om je nooit meer druk te maken over je public relations zou ik zeggen.
Over dat bisschoppelijk paleis dat Gaudí hier heeft gebouwd is overigens een mooi verhaal te vertellen. Gaudí kreeg de opdracht en maakte het ontwerp. Tijdens de bouw kreeg hij het vreselijk aan de stok met de opdrachtgevers en de aannemer. En de bisschop heeft er nooit in gewoond, hij was overleden voordat het gebouw gereed was. Terwijl het nu de trots van de stad is. Als je op het plein bij de kathedraal en het paleis zit, dan kom je ogen tekort. En misschien zien jullie het ook, dit paleis van Gaudí heeft model gestaan voor die mooie kastelen in de Disney films. Dezelfde ronde vormen, ronde torens, harmonieuze verhoudingen en het geheel dat bijna gewichtloos op het plein lijkt te zweven. Gaudí bedacht en bouwde dit in 1889. Nou ja, hij is er aan begonnen, maar de deskundigen vonden het maar niets. De ruzie liep zo hoog op dat Gaudí zich in 1893 terugtrok als architect en de bouwtekeningen verbrandde. Anderen hebben toen verder gebouwd, maar snapten niet alles van de onderliggende beginselen. Steeds zijn nieuwe delen ingestort en moeten ze herbouwd worden. Maar in 1961 was het uiteindelijk af. En niemand heeft het over de mensen die zo hun best hebben gedaan om het af te maken. Het is de hand van de meester, van Gaudí, die het gebouw zo uniek en adembenemend maakt.
Mensen luistert: laat een genie zijn ding doen en bemoei je niet met dingen waar je alleen technisch verstand van hebt!
Na deze ontboezemingen weer terug naar de reis. Want we moesten verder. Langzaam de Mazete uit, de vlakte uit, de heuvels in. Het wordt warmer en de weg begint geleidelijk te stijgen. Nog een paar uur lopen, een zacht briesje zorgt voor een beetje verkoeling. En dan opent zich de hoofdstraat van het gehucht van vandaag. Op de weg staan stoelen, de herberg is het eerste huis rechts. We gaan naar binnen, registreren ons als gasten en we kunnen beginnen aan de middag. Eerst douchen, dan de kleren wassen, daarna een stuk brood met ham. Laat de siësta maar komen...