Negreira

Gisteren hadden we dus een rustdag. Dan is het heerlijk om op een terrasje te zitten en met wat vrienden te praten. Ans en Imco waren in de buurt en kwamen naar Santiago om gezellig bij te praten. We hebben genoten. 

Gisteravond hebben we een eerste traditie in het leven geroepen. We hebben Döner gegeten aan precies hetzelfde tafeltje als twee jaar geleden. Misschien, zeiden we, gaan we over twee jaar weer een Camino lopen. Dan sluiten we ook die af met Döner, aan dit tafeltje... Een mens moet durven dromen, toch? 

Omdat het vandaag een warme dag zou worden hebben we het ontbijt overgeslagen en zijn we om half zeven vertrokken op de eerste etappe naar Finistère en Muxia. Een bijzondere beleving om door de bijna verlaten stad te lopen. Langs de kathedraal met het lege plein er voor. De ochtend scheen op de torens. Je waant je in de Middeleeuwen. 

Toen we na een half uur de eerste heuvel hadden beklommen kwam de zon achter ons op boven Santiago. Een prachtig gezicht. Nu de torens uit de steigers waren kon je goed zien hoe die er doorheen scheen. De restauratie van de buitenkant is werkelijk een groot succes geworden. Ik bedacht me hoe we gisteren nog in het gebouw waren geweest en hoe we daar tegen de stijgers aan hadden gekeken. Want nu de buitenkant zo ongeveer klaar was, kon de binnenkant niet achterblijven. De prachtige pilaren, compleet met ornamenten en beelden, de portieken en de kapellen worden allemaal onder handen genomen. Maar voorlopig is er dus niets van te zien. Zelf denk ik dat we hier als persoon, als organisatie, als kerkgemeenschap, een les in kunnen zien. Wanneer het allemaal een beetje in verval is geraakt, dan moet je zeker de buitenkant een opknapbeurt geven, zodat het er allemaal weer fris uitziet. Maar ook van binnen moet je durven vernieuwen. Dat geeft onvermijdelijk rommel en zeker in het begin is het soms lastig te zien hoe dit ooit tot iets moois kan leiden. Dan komt het aan op vertrouwen op de Restaurateur, zal ik maar zeggen. Afijn, die zonsopgang heeft wat losgemaakt, dat merk je wel. 

Daarna heuvel op, heuvel af, door een prachtig landschap. We schrijven dat wel vaker, geloof ik, maar het is werkelijk waar. Dit gedeelte ten westen van Santiago is prachtig. En we waren nog aan de gemakkelijke kant van onze etappe van 22 kilometer met zo'n 1000 hoogtemeters. Dus het ging voornamelijk naar beneden. Maar uiteindelijk kom je dan bij een rivier uit met een brug en dan blijkt dat je vanuit het dal alleen maar omhoog kunt. Een paar kilometer over een 'hier een daar stijl' bospad, volgens de wandelgids. Nou, waar het 'hier' stijl was hebben we gemerkt, maar dat het soms ergens anders stijl was, nee, dat niet. Regelmatig moesten we uithijgen, even zitten, even stilstaan en moed verzamelen voor de rest van de klim. We moesten diep gaan om de top te bereiken. Maar we hadden even geen puf om ons over een dergelijk woordgrapje vrolijk te maken. 

Ondertussen liep de temperatuur op tot iets van 28 graden in de schaduw zonder een zuchtje wind. Het landschap zal ongetwijfeld nog met zo mooi zijn geweest als vanmorgen, maar aan mij was het niet besteed. Welke gek doet ook zoiets? Nou, nu ik hier weer lekker gedouchet - hoe schrijf je dat - over de daken van Negreira uitkijk met het vooruitzicht van een heerlijk pergrimsmaal voel ik me toch heel tevreden. We hebben het geflikt! We hebben koffie gedronken op een bankje, midden in een bos in Spanje. We hebben in een bushokje gezeten en bouillon gemaakt ergens achteraf op het platteland.

Ik zou het morgen zo weer doen. Dat komt goed uit, want morgen is het weer tamelijk warm - net iets koeler - en net zo ver met ongeveer evenveel hoogtemeters...