Misverstanden
'Om tien uur moet het licht uit een mag je niet meer praten.'
Een wat gezette Duitse mevrouw staat voor een van de stapelbedden in onze slaapkamer.
'En vannacht mag je er niet uit. Pas om zes uit mag je uit bed!'
Ze heeft het tegen een mevrouw uit Zuid-Korea, die haar vanaf het bovenste bed wat verbaasd aankijkt. Want de Zuid-Koreaanse spreekt geen Duits. En de mevrouw geen Zuid-Koreaans. Maar ze blijft doorgaan. 'Je moet stil zijn tussen tien uur en zes uur! Geen lawaai en niet je bed uit!'
Ik voel plaatsvervangende schaamte. Want de mevrouw denkt waarschijnlijk dat ze het tegen een meisje heeft, een jonge vrouw, iemand die zij als oudere vrouw gewoon een standje mag geven. Maar leeftijd is lastig te schatten. Mensen uit Zuid-Korea lijken nooit ouder dat een jaar of veertig en de vrouwen blijven eeuwig jong. Zelf denk ik dat de mevrouw op het bed en de bloemetjesjurk ongeveer van dezelfde generatie zijn.
Maar goed, de bloemetjesjurk heeft blijkbaar slechte ervaringen met mensen die heel vroeg opstaan en haar nachtrust verstoren. En Zuid-Koreanen hebben de naam heel vroeg te vertrekken en veel en overstandbaar met elkaar te praten. Een klassiek geval van racial profiling brengt haar er toe flink van leer te trekken. Een mens lijdt het meest dit het lijden dat hij vreest en nimmer op komt dagen, is ons vroeger al geleerd.
We zijn in Ventosa, in een goed uitgeruste herberg. Je kunt er je was doen en dan drogen op heel veel wasrekjes, in de zon zitten uitrusten. Een prima plek. Bij de receptie wordt wierook gebrand - tegen de zweetlucht? - en men speelt klassieke muziek op de achtergrond. Jammer genoeg laten de wat meer moderne zaken te wensen over. De WiFi doet het in de tuin niet goed en er zijn veel te weinig mogelijkheden om je mobiel op te laden. Dat is de reden dat ik even naar boven moest om te kijken hoe het met mijn mobiel gesteld was en toen ongewild de tirade van de bloemetjesjurk meekreeg.
De volgende ochtend om kwart vóór zes is er gerommel. Iedereen staat op. Als het licht aan gaat zie ik nog net de verbaasde blik van de Zuid-Koreanen: mag dat zomaar? De bloemetjesjurk kijkt mij verwijtend aan.
Het voelt goed om anarchist te zijn!
Vandaag regent het een beetje. Een man en een vrouw komen ons in Nájera achterop. Ze lijken figuranten uit de Klokkenluider van de Notre Dame. Gerdien heeft er een foto van gemaakt. Mooi rood en blauw op deze 5e mei. Ze horen bij elkaar. Maar mevrouw Hunchback loopt iets sneller dan meneer. Dus loopt zij soms honderd meter voorop. En - vooroordelen zijn mij niet vreemd - thuis hebben ze een Mercedes Benz. Hoe ik dat weet? Als we ze inhalen, maken ze een tussensprint om toch voor ons te gaan lopen. Inhalen blijkt een tweede natuur. Dat moeten bezitters van een dikke auto zijn... We geven hen de ruimte
Groeten van Karel en Ceciel
Maar inderdaad: "Een oordeel is nooit beter dan het daaraan ten grondslag liggende vooroordeel."