Estella de Schoone

We sliepen luxe, een slaapkamer voor onszelf. Met twee bedden en de mogelijkheid tot het ophangen van een waslijn.
Om een uur of vijf begint het gerommel in de kamer naast ons. Het gezelschap Zuid-koreanen maakt zich op om in het holst van de nacht te vertrekken. Ze hebben haast blijkbaar.
Wij vertrekken een paar uur later, om zeven uur, zonder ontbijt het vroege daglicht in. Het vriest nog een beetje, maar het wordt vandaag prachtig weer. Na een paar uur lopen, een beetje op en neer, komen we in Estella, in de middeleeuwen 'De Schoone' genoemd. Dit hele land is vol historie. Ergens midden tussen de graanvelden staat een vervallen kerk gewijd aan de Aartsengel Michael. Uit de tijd van de kruistochten, gesticht door de Tempeliers. En in Estella is een Heilig Graf kerk. Het herinnert aan een tijd toen we meenden er goed aan te doen met het zwaard in de hand God een plezier te doen. De Tempeliers beschermden de pelgrims tegen wilde dieren en struikrovers. En stichten kerken en kloosters voor onderdak.
Onderdak heeft Gerdien gelukkig al telefonisch geregeld, want de Tempeliers zijn al lang 'out of business'. Haar Spaans is heel goed, wordt elke dag beter.
Wat gelukkig na eeuwen nog steeds functioneert is de wijnfontijn in Estella. Een bijzondere plek waar de dorstige voorbijganger niet alleen water, maar ook wijn kan drinken. Had ik al gezegd dat het Spaans van Gerdien elke dag beter wordt. Gelukkig was het nog niet zo goed dat we konden begrijpen dat het niet de bedoeling is dat de voorbijganger zijn bidon met wijn vult. Want dat hebben wij wel gedaan. Ieder een flink glas vol. Voor bij de lunch. Zodat we om een uur of twaalf in Azgueta, heerlijk in de zon, hebben genoten van een stuk stokbrood met kaas en een lekker glas rode wijn (uit een plastic bidon). En daarna koffie uit eigen keuken. De twee laatste kilometers​ naar Villamajor de Monjardin, steil omhoog volgens de reisgids, gingen best wel goed!
Hier in Villamajor etc. hadden we een plek in een van de twee herbergen. Vele anderen niet, die moesten weer terug. Want doorgaan is hier om 4 uur in de middag geen optie. De eerste 13 km is er niets, behalve een pad. Daar ben je een uur of 3 à 4 mee bezig. Dus...
Opnieuw zag ik het aan en was blij met het Spaans van Gerdien dat er voor had gezorgd dat wij hier nu zaten, bij het standbeeld van koning Sanchez de Eerste, die alleen maar verwijtend kan toekijken hoe het kasteel hoog op de heuvel hier, met zijn graf uit 950, in een ruïne is veranderd.
Ons rest voor vandaag nog maar één opgave: we moeten op tijd in het restaurant zijn om een plekje te hebben aan de tafel voor het pelgrimsmaal. Er is maar weinig ruimte heeft de dame van achter de bar, in grote haast, geroepen. En Gerdien verstond het gelukkig. Haar Spaans wordt echt steeds beter!