Het einde, Muxia

Toen we gisteren in Lires aankwamen vertelde de gastvrouw enthousiast over een soort van braderie die die avond zou zijn, bovenin het dorp. Een avond  vol traditionele Keltische muziek en een flink bord vlees voor weinig geld. Het feest zou beginnen rond 8 uur in de avond. We hebben er even over getwijfeld, maar namen toch maar het zekere voor het onzekere en zijn in een gewoon restaurant gaan eten. 

Vanmorgen zaten we aan het ontbijt, met een Australiër, een Canadeze en een Oostenrijker. De Canadeze vertelde dat het allemaal wat verlaat was geweest, gisteravond. Om 9 uur moest de eerste band nog beginnen en was er nog geen spoor van het vlees geweest. Ze was naar huis gegaan. Zelf had ik gehoord dat zo rond een uur of vier de muziek ophield. Afspraken zijn hier allemaal een beetje ongeveer denk ik en ook in Spanje kent gezelligheid geen tijd. 

Onze Oostenrijkse tafelgenoot wist te vertellen dat in Spanje het openbaar vervoer ook eerder mag vertrekken dan aangegeven. Dat was heel nuttige informatie, want we moeten morgenvroeg de bus nemen naar Santiago, vroeg al, om 6.45. Die mogen we niet missen en als hij eerder zou vertrekken... Gerdien en ik keken elkaar aan. Morgen stonden we bijtijds bij de halte, dat was zeker! 

Toen was het tijd voor vertrek. Op naar Muxia, het einddoel van onze wandeling. Dik twee uur bergop en dan weer naar beneden. Onderweg komen er de vertrouwde gezichten voorbij. Er is geen koffie tentje onderweg, dus ons keukentje doet goede diensten. Wanneer we van de koffie genieten, op het hoogste punt van de tocht vandaag, komen de Australiërs voorbij. Eerst de man van het ontbijt. Hij is blij te horen dat hij nog maar 5 kilometer hoeft. 'Best een uitdagende wandeling vandaag' zegt hij 'twee uur alleen maar omhoog'. We leven met hem mee en nemen en slok van onze koffie. Ons aanbod had hij beleefd afgeslagen. Nee, hij had geen beker bij zich, dacht hij... Even later komt een echtpaar voorbij, ook uit Australië. 'Wat een heerlijke dag vandaag', zegt de man, 'en het viel allemaal heel erg mee hè, ik had gedacht dat het veel steiler was. Nog maar 5 kilometer, zei je? Wat een heerlijke dag. Tot ziens straks in Muxia'. 

'Zo zie je maar, het ligt maar net aan je verwachtingen' zegt Gerdien tegen me, 'of je iets zwaar vindt of dat het meevalt.'

Terwijl ik dit schrijf zit ik heerlijk op een terrasje aan de haven, in de zon, met uitzicht op de oceaan. We hopen vanavond de zonsondergang te gaan zien. Dat moet prachtig zijn. En daarmee is onze tocht ten einde. Na ongeveer 355 kilometer in 19 wandeldagen zijn we aan het einde gekomen. Morgen met de bus terug naar Porto, een paar dagen lummelen, de stad bekijken, en dan weer naar Borne. 

Dank iedereen voor de bemoedigende reacties. We vonden het fijn jullie deelgenoot te laten zijn van ons avontuur. Liefs van ons!