Calzadilla de la Cueza, halverwege

Inderdaad, we zijn nu halverwege. Denken we. Want het is maar welke boeken je raadpleegt en hoeveel waarde je toekent aan de palen langs de weg. Volgens onze berekeningen hebben we nog 401 km voor de boeg en dat is minder dan een kwart procent van het midden...
De heimwee van Gerdien is weer een stuk minder. Ze geniet weer volop van de prachtige kleuren die de ochtendzon over het landschap tovert.
Gisteren hebben we voor het eerst een Nederlander in actie gezien. We noemen hem Petje, omdat hij altijd een petje op heeft. Maar hij valt ook op andere manieren op. Het kan zijn dan hij slecht op wijn reageert of dat hij al veel wijn op had, maar in het restaurant, waar we het pelgrimsmenu aten, sprong hij ineens op en hield een verwarde toespraak. Het kwam er op neer dat hij applaus wilde voor zijn tafelgenote want ze ging morgen wandelen. Het was humoristisch bedoeld, dat kon je zien. Niemand vond het leuk, ook zijn tafelgenote niet, maar dat had hij niet in de gaten. Hij ging zitten en praatte gewoon door, net iets te luid in het soort steenkool Engels waar wij als Nederlanders zo trots op zijn.
'S Avonds heeft hij nog, tot het licht werd uitgedaan, als een kleine jongen gegiegeld om het snurken van mensen op de slaapzaal. Niet zachtjes, maar hardop zodat niemand de slaap kon vatten. Terwijl er mensen om 5 uur uit willen. Er moet tenslotte gewandeld worden.
We waren in een klein gehucht, maar met een echt oude kerk. Gebouwd tussen 1190 en 1220 door de Tempeliers, zo ongeveer op het hoogtepunt van hun macht. Zo'n kerk was niet uitsluitend voor de mooi. Ze diende ook als hospitaal voor zieke pelgrims. En die waren er toen ook al genoeg. Maar ze was ook bedoeld als vesting voor het geval er gevochten moest worden. Want de Tempeliers waren dan strikt genomen wel monniken, ze droegen het zwaard bepaald niet tevergeefs. Ze groeiden uit tot een geduchte militaire, economische en geestelijke macht. Zo hebben zij het fundament gelegd voor ons bankwezen. Goud dat je in Castilië aan de orde gaf, kon je op vertoon van het stortingsbewijs in Jeruzalem weer ophalen.
Maar een dergelijke concentratie aan macht in een organisatie, dat kan niet goed gaan. De koningen van Castilië en de kardinalen van de kerk hebben die macht gebroken. De Tempeliers zijn ontbonden, geëxcommuniceerd, vervolgd. Gelukkig staat de kerk, gewijd aan de witte Maria er nog altijd.
Vanmorgen trokken we vroeg richting Calzadilla de la Cueza. Eerst door een plaats die Carrion heet en waar opnieuw prachtige gebouwen laten zien hoe deze streek ooit heel erg welvarend was. Maar waar resten van Romeinse villa's uit de derde eeuw laten zien dat er hier al heel beschaafde mensen waren, toen we in onze streken nog in berenvellen liepen. Tenslotte hebben die Romeinen zo ongeveer de vloerverwarming uitgevonden. Die achterstand hebben we aardig ingelopen, kun je wel zeggen. Internet ís hier wel, maar zo traag dat je je vaak afvraagt of het accesspoint eigenlijk wel een uplink heeft. En betalen kan hier alleen maar met muntjes of briefjes. Betalen met een pinpas is zó 2015, daar zijn ze nog lang niet aan toe.
En zo lopen we in dit fascinerend nagenoeg lege landschap dat ergens in de jaren 30 lijkt te zijn blijven steken, op een enkele moderne tractor na. Over een volstrekt recht zandpad van 17km tussen akkers van meer dan een vierkante kilometer. Driehonderd meter voor ons loopt een rugzak, driehonderd meter achter ons ook. We lopen allemaal hetzelfde tempo in de zon. We hebben allemaal hetzelfde doel. Ongeveer drie en een half uur rechtdoor. Dan de twijfel. We zouden toch het dorp zo langzamerhand wel moeten zien! Je ziet steeds het volgende dorp al van kilometers ver liggen, maar hier niets...
Plotseling maakt de weg en bocht naar beneden en zie je een paar honderd meter verderop de herberg liggen. Daar wordt je echt blij van.
Maar dan zie je Petje.