Melide

Een dikke week geleden zag ik haar voor het eerst. 'Zeg, als je ergens bent aangekomen is het de bedoeling dat je ook de stad verkent!' Een kleine Amerikaanse vrouw loopt voor het terrasje langs waar we zitten te genieten van een groot glas drinken. We zijn aangekomen, hebben gedoucht, de was gedaan en genieten nu van de middag. We schenken verder geen aandacht aan haar. Er zijn genoeg mensen geweest die ons vertellen willen wat we moeten doen... 

Maar gisteren sliep ze in dezelfde herberg als wij. Ze sliep in een bed bij ons op de kamer. Haar dagritme bleek ietwat anders te zijn dan dat van de meeste andere pelgrims. Ze stond altijd rond vier uur op, dan vertrok ze rond half vijf in het stikdonker om dan een paar uur helemaal alleen te zijn en te genieten van het schijnen van de maan en de sterren. Ze bleek iemand van ijzeren gewoonten te zijn, maar ook van ijzeren discipline. Zeker geen doorsnee Amerikaanse.
We sliepen in een herberg ergens buiten de grote centra. Heerlijk rustig, klassieke muziek bij het eten, zeer slechte WiFi en nagenoeg geen mobiele dekking. We aten met twee Françaises, een Amerikaanse, vier Nederlanders, een Hongaarse en een Noor. Het was heerlijk en ondanks de veelheid aan talen was het gezellig.
Rond bedtijd wees de waardin ons hoe we 's morgens het huis uit konden. Er lag ook een briefje met telefoonnummers voor noodgevallen. Pas veel later in bed drong het tot me door: die noodnummers hadden geen zin, want we konden helemaal niet bellen! We zullen het nooit weten, want we hebben geen nummer nodig gehad
Toen we vanmorgen om zes uur opstonden was de Amerikaanse al lang verdwenen. Rond half zeven gingen we op pad. Galicië liet zich van haar meest gastvrije kant zien: geen nevel of mist, maar gewoon heerlijk wandelweer. En, dat bleef verder de hele weg zo, geen grote groepen kwekkende wandelaars. We liepen precies tussen de trossen door, denken we. Hoe dan ook, we genoten van de rust, de vogels, het uitzicht en de prachtige omgeving. Overal bij de huizen zagen we Horreo's staan. Langwerpige bouwsels, op stenen pilaren, waarvan de muren voorzien zijn van heel veel kleine openingen, ze lijken geperforeerd. Ze zijn bedoeld om mais en graan in op te slaan, de geperforeerde muren zorgen er voor dat de zaak niet gaat schimmelen, de stenen poten houden de dieren buiten. Ieder boerenerf heeft er wel een. Het is vreemd, maar als je eenmaal weet dat ze er zijn, zie je ze overal. Waarmee, volgens Gerdien, het nut van het onderwijs maar weer eens is aangetoond.
We zien nu ook, niet gehinderd door de nevel, dat we door heel oude paden lopen. Ze liggen verdiept in het landschap, vaak een meter diep, maar regelmatig loop je in een soort greppel de heuvel op of de heuvel af. Bomen aan beide zijden, varens in de berm, struiken bovenop. Het zijn oeroude paden. In mijn fantasie denk ik dan dat ze door het eeuwenlange gebruik zo zijn uitgesleten in het landschap. En omdat we zo langzamerhand in de buurt van Santiago komen en de Camino zoveel mogelijk de oude paden volgt, laat ik mijn fantasie de vrije loop. Hoeveel oude pelgrims zouden hier al gelopen hebben? Misschien heeft Fransiscus van Assisi hier ook wel genoten van de geborgenheid van dit pad. En hebben hier regelmatig Tempeliers en ridders van de orde van Santiago gereden. En natuurlijk ook groepen middeleeuwse pelgrims. Die laatsten genoten misschien niet direct van het natuurschoon, hoewel de gevaren hier wel zo ongeveer geweken waren. Hoe dan ook, zo'n hol pad zorgt er voor dat mij fantasie op hol slaat, dat is duidelijk.
Gelukkig zijn we nu weer in de moderne stad. Melide, met een prachtige oude kerk en een oud raadhuis. Op het plein hebben we op een oude stenen bank onze lunch gegeten. Heerlijk. Morgen weer verder de oude paden langs.
O ja, terwijl we daar ze zaten te genieten in het zonnetje, zagen we haar de hoek om komen, onze Amerikaanse. Ze deed wat ze anderen had voorgehouden, ze bezichtigde de kerk. Ze vertelde dat ze ook al, met de taxi, terug was geweest naar de vorige herberg. Om haar medicijnen uit de koelkast te halen, want vanmorgen om half vijf was de keuken op slot geweest. 'Het is de eerste keer dat me dit is overkomen. Normaal zorg ik daar de avond tevoren voor', zei ze. Toen wij opmerken dat een keer vergeten in dik vier weken tijd toch geen gekke score is, zei ze heel nuchter en 'factual': 'Ik hoef mijn insuline maar een keer te vergeten'. Ja, dat rechtvaardigt dan toch wel weer een rit met de taxi.